شعر عشقولانه مشهدی

شعر عشقولانه مشهدی

یَره گه کار مو و تو دِره بالا می گیره

ذره ذره دِره عِشقِت تو دلُم جا می گیره

روز اول به خودم گفتُم ایی یَم مِثلِ بَقی

حالا کم کم می بینُم کار دِره بالا می گیره کار دِره بالا می گیره

چَن شَبه واز مُدزُوم چشمامه تا صُبحه به چُخت

یا به یَک دَم بیخودی مات مِمِنه و را می گیره

چَن شَبه واز مِثِ چل سال پیش از ایی مرغ دلُم

تو زمستون بَهنِه ی سِبزه و صحرا می گیره سِبزه و صحرا می گیره

تا سحر جُل مِزنُم خواب به سراغُم نِمیه

هی دلُم هی دلُم مثل بچه بَهَنه بی جا می گیره

مُگومِش هرچی که مرگت چیه کوفتی نِمِگه

عوضش نق مزنه و ذکر خدایا می گیره

پیری و معرکه گیری که مِگَن حال مُویه

دِرَه کم کم تو کتاب صِفحۀ پینجا می گیره و صِفحۀ پینجا می گیره

هر کی عاشق مِشَه پنهوون مِکنه مثل اویه (۲)

که سِوار شُتره و پوشتشَه دولا می گیره